Marjo Korrel, ‘Coachen en de wereld daarbuiten – We staan erbij en kijken ernaar. Of toch niet?’, https://deinthe.nl/wp-content/uploads/2023/03/Coachen-en-de-wereld-daarbuiten.pdf, Deïnthe interventiekunde (bezocht op 25 maart 2023)
Als ik een greep doe uit de thema’s die ik dagelijks op mijn computer voorbij zie komen, de onderwerpen in vakbladen, congressen, cursussen voor coaches, zie ik vooral aandacht voor persoonlijke ontwikkeling. Ik lees over bouwen aan zelfvertrouwen, over beter omgaan met de rol van emoties in veranderingsprocessen, over de veiligheid vinden ín jezelf, over effectiever samenwerken en beter omgaan met conflicten in de samenwerking, over het beter omgaan met werkdruk en het voor- komen en herstellen van burn-out-signalen, over de positionering van coaches in ‘de markt’, enz. Allemaal heel zinvol. Zeker. En toch vraag ik me af waarom ik zo weinig lees over onderwerpen als klimaat, natuurrampen, de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de dreiging van wereldoorlog, over de steeds groter wordende kloof tussen rijk en arm? Het is een vraag die me al langere tijd bezig houdt. (….) In het algemeen zie ik veel aandacht en ronkende reclameteksten voor coachingsresultaten als het verminderen van stress, het versterken van ‘innerlijke kracht’ en zelfvertrouwen’, het verbeteren van communicatieve vaardigheden, het vinden van passie, professioneel vuur en motivatie. Daarnaast lees ik erg weinig over wat onze coachees dan vanuit meer ontspanning, meer innerlijke stevigheid en vanuit die gevonden ‘drive’ gaan doen in de wereld om hen heen. Wat zijn de effecten van die behaalde resultaten? (…) Het onderscheid dat Covey maakt tussen ‘cirkel van betrokkenheid’ en ‘cirkel van in- vloed’ is een handige invalshoek om te gebruiken bij het bespreken van casuïstiek. Dit model is niet voor niets een van de standaardonderwerpen in opleidingen voor coaches. Door dit onderscheid tussen invloed en betrokkenheid te benoemen en verder te onderzoeken, kunnen coachees inzien dat ze wellicht meer invloed hebben dan zij denken en kunnen zij hun eigen invloed vergroten. Ook kunnen zij beter selecteren waar ze wel en niet hun aandacht aan geven om te voorkomen dat zij lamgeslagen worden door gevoelens van wanhoop en het onmachtige besef van de eigen nietigheid in dit bestaan. Toch bekruipt mij het vermoeden dat dit inzicht van Covey inmiddels geleid heeft tot een beperkende norm in de dagelijkse praktijk van coaching. Alsof we ons in coaching alleen nog maar mógen richten op de gebieden waar onze coachees nog enige invloed op hebben. Alsof we het gebied daarbuiten dan maar links moeten laten liggen. Ver van m’n bed. Daar heb jij geen invloed op. Maak je niet druk over waar je niets aan kunt doen, want ja, dat is het recept voor teleurstelling, frustratie en zelfs onmacht en depressie. (…) Coachees begeleiden zonder oog te hebben voor de bredere maatschappelijke context is als coachen alsof je neus bloedt.
Kennisweb haptonomie 